- " -Γύρνα πίσω το χρόνο.. Άλλαξε εσένα, άλλαξε
εμένα, άλλαξε εμάς.
- -Ο χρόνος δε μετράει αντίστροφα, μόνο προχωράει
με ταχύτητες τρελές, ζει μέσα μας, ζει γύρω μας. Ο χρόνος είμαστε εμείς.
- -Εμείς όμως, δεν είμαστε “εμείς”, δεν είμαστε
μαζί. Έκανες πίσω.
- -Ο χρόνος πάντα
δίνει τη δυνατότητα της επιλογής και αυτό είναι η δύναμη μας.
- - Δεν επέλεξα εγώ όμως να μην είμαστε “ένα”.
- -Το επέλεξα όμως εγώ.."
Λίγο μελό, λίγο
ρομαντικό, λίγο γλυκανάλατο ίσως, όμως ακόμα και ο πιο «σκληρός» της υπόθεσης
δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει εμπλακεί με το δικό του ξεχωριστό τρόπο σε
μια τέτοιας φύσης διάλογο, είτε με μια αγάπη ανεκπλήρωτη με όνομα και υπόσταση,
είτε με τον ίδιο του τον εαυτό για αυτήν την αγάπη που λέγαμε.. Χρόνος,
αποφάσεις, «timing» και
επιλογές. Πολλές φορές παρορμητικές, ίσως παρμένες μέσω ενδόμυχου
ψυχαναγκασμού. Μάθαμε στη ζωή μας να αισθανόμαστε
με το «πρέπει» και να σκεφτόμαστε με το «θέλω».
Βάλαμε στη θέση της επιθυμίας, τη λογική και στην έδρα του συναισθήματος την
εσωτερική προσταγή, το «ΜΗ». Και σκέψου πως όλη μας η ζωή είναι κυριολεκτικά
ένα πάζλ τέτοιων στιγμών. Αληθινών κατά βάση
ναι, αλλά κατά πόσο αυθόρμητων;
«Να είσαι
αυθόρμητος, για να φαίνεσαι άνετος». Ακόμα κι αυτό με υποχρέωση μοιάζει. Είναι
μια συμβουλή που έχεις δώσει σε φίλους, ή που έχεις λάβει ουκ ολίγες φορές, ή
και τα δύο, προκειμένου να πετύχεις το «στόχο» σου και να κατακτήσεις το «θέλω»
σου, μια παρουσία με ονοματεπώνυμο, μυρωδιά και χαμόγελο. Ώρες ώρες σκέφτομαι
ειλικρινά που πάμε με αυτά τα μυαλά. Ποιος μας θόλωσε τα συναισθηματικά νερά μας
και πλημμύρισε την καρδιά μας με άφθονο gin ώστε να μας κάνει να αφηνόμαστε ΜΟΝΟ
σε αυτή την περίπτωση. Του μεθυσμένου! Κατάντησε κλισέ το “wannabe” και το γνωρίζουμε καλά. Πλέον δεν προσπαθούμε να γίνουμε
κάτι, πλέον φοβόμαστε αυτό που έχουμε ήδη γίνει. Σε κάθε πρόκληση, φοράμε παρωπίδες
για να μη χαλάσει η φαινομενικά, καλή μας ψυχική υγεία και σε κάθε «θέλω» μας,
ρίχνουμε μαύρο πανί. Δεν ανεμίζει. Είναι πανί από αυτά που τεντώνονται και
σκίζονται με την πάροδο του χρόνου και ταυτόχρονα με το ράγισμα της στιγμής,
που μόλις τσαλάκωσες στην προσπάθεια σου να μην τσαλακωθείς και βρεθείς στην
αγκαλιά του..
Αν σε αυτή τη ζωή, όλα
είναι τόσο απλά και μαγικά, καθόλου πολύπλοκα και συνάμα τόσο εύθραυστα, όσο
περιγράφονται στα ένδοξα γνωμικά και αποφθέγματα σπουδαίων αυθεντιών, τότε
γιατί όλοι εμείς δεν πήραμε τα «φώτα» τους, τα μηνύματα και τις κατευθύνσεις τους
ώστε να πορευτούμε με έναν τρόπο
αλλιώτικο, αληθινό, άκρως ανθρώπινο, αυθεντικό; Γιατί αυτομαστιγωνόμαστε κάθε
φορά που το «θέλω» πάει κόντρα στο «πρέπει» μας και φοβόμαστε το «Φτου και απ’
την αρχή»; Η απάντηση είναι σκληρή και συγχωρείστε με γι’ αυτό, αλλά είναι μια:
Είναι επιλογή μας. Όμως θα’ θελα να σας πω και κάτι ακόμα.. Πως κάθε «Φτου και
απ’ την αρχή» συνεπάγεται με το «Φτου ξελευτερία!». Σκεφτείτε το, μετρήστε τα
δεδομένα και ζυγίστε τις καταστάσεις. Τι σας αξίζει;
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
